نمایشنامه ی پر سر و صدایی بود ، همان سوژه ی قدیمی آدم و حوا ، یک نفر گندم خورده بود و باید از جایی که داخلش بود بیرون رانده می شد.

آلان چند هزار ساله آدم ها هر چند وقت یکبار نمایشنامه هایی با موضوع اصلی "اخراج و رانده شدن" اجرا می کنند. اینبار یک نفر تو "دنیای سیاسیون" پایتخت کشوری بنام ایران در کره ی زمین، از گندم دنیای خودش خورده بود و باید از آن اخراج می شد.

ولی نمی دانم چرا نویسنده یا گروه نویسندگان این نمایشنامه بر خلاف روال تاریخ نمایشنامه های رانده شدن، به اخراج و رانده شدن آدم گندم خورده بسنده نکرده  و در پایان نمایش او را سنگسار کردند.

 منتهی از اقبال بلند خبرنگار نظام آباد و از آنجایی که نحوه ی اجرای حکم سنگسار بدین شرح است که اگر محکوم مرد باشد باید تا لگن خاصره در خاک دفن شود و سپس به پرتاب سنگ به سمت او بپردازند تا به تدریج تحمل درد موجب مرگ او شود و اگر در این میان محکوم توانست خود را از خاک بیرون کشیده و فرار کند دیگر نیازی به کشتن او نیست(یعنی در واقع اگر به هر دلیلی سنگسار به قصد کشتن، منجر به مرگ فرد محکوم نشد نیازی به تعقیب او و کشتنش نیست و او در امان خداست)، محکوم به سنگسار دنیای سیاسیون این نمایشنامه از سنگسار جان به دربرد و خبرنگار رسانه بخش مردمی "نظام آباد" توانست تا مصاحبه ذیل را در اسفندماه 1387 با او انجام دهد.

نظام آباد شما را دعوت میکند به خواندن همه ی مصاحبه ی مفصل با " علی کردان" مرد نام آشنای همه افراد بالای 2 سال ایرانی.

ادامه مردی بنام کردان چهار:

خوب در اين مرحله دوستان ما شروع كردند به تخريب شديد صدا و سيما برحسب اطلاعاتي كه ما داريم،يك كميته‌اي در رياست جمهوري تشكيل شده بود با چهار، پنج نفر كه اگر لازم باشد در فرصت ديگري اسامي آنها را هم عرض مي‌كنم.

اين كميته مسئوليتش اين بود كه بررسي بكند كار صدا و سيما را كجا مي‌شود گره زد، كه گره بزند و صدا و سيما را از رونق و توفيق بياندازند.

اول اينها آمدند به شدت راه‌اندازي تلويزيون خصوصي را مطرح كردند،خوب اولا كه آقاي رئيس جمهور طبق اصل 113 قانون اساسي پاسدار و مسئول اجراي قانون اساسي است. قانون اسلامي كشور با اين كار مخالف است. قانون اساسي اجازه نمي‌دهد غير از راديو و تلويزيون موجود راديو و تلويزيون ديگري  دایر بشود، يعني حتي نمي‌گويد راديو و تلويزيون دولتي است.

در اصل 44 قانون اساسي وقتي مي‌آيد تقسيم مي‌كند چيزهايي كه دولت نبايد واگذار بكند،آنجا نام راديو و تلويزيون را مي‌برد. هيچ جا نمي‌‌گويد راديو و تلويزيون دولتي است. في‌ذات راديو و تلويزيون را اين‌جوري كه هست، مي‌شناسد. خوب يك بحث صد درصد خلاف قانون اساسي در كشور شكل گرفت. از ويژگي‌هاي دولت دوم خرداد اين بود كه اول يك عمليات رواني سنگين نسبت به موضوعي كه مي‌خواست جا بياندازد انجام مي‌داد، روحيه‌ها را هم تضعيف مي‌كرد و پشت سرش مي‌آمد از ابزار حقوقي و قانوني‌اش استفادهمی کرد تا بتواند آن كارهايش را پيش ببرد.

در اينجا وقتي اينها آن بحث تاسيس راديو و تلويزيون خصوصي را مطرح كردند، به‌طور طبيعي راديو و تلويزيون بايد يك تلاش را انجام مي‌داد.

خوب ما از شوراي نگهبان تقاضاي تفسیر قانون اساسی كرديم كه، شوراي محترم  نگهبان الان دوستان دولت مي‌گويند كه در ايران بايد راديو و تلويزيون خصوصي تاسيس بشود، ما برابر اين قانون اساسي اين كار را خلاف مي‌دانيم، شما لطفا تفسير خود را اعلام بفرماييد. شوراي نگهبان هم چون بحث يك بحث ملي و محتوايي بود، به سادگي تفسیر  رو نمي‌پذيرفت. در نتيجه جلسات كارشناسي فراوان بايد انجام مي پذيرفت تا اين كار شكل بگيرد.

حداقل بيش از 20 جلسه بنده شركت كردم با دوستان شوراي نگهبان كه در نهايت شوراي نگهبان به همين آقاي ابراهيم عزيزي ماموريت داد كه آخرين گزارش‌ها را از من و وزارت پست و تلگراف و تلفن بگيرد و گزارش تنظيم كند و در اختيار شوراي نگهبان قرار بدهد و در نهايت شوراي نگهبان تفسير خودش را ارائه بكند، خوب عرض كردم بيش از 20 جلسه من با اعضاي محترم شوراي نگهبان و با آقاي عزيزي نشستم، اسنادو مدارك و هرچه كه ما مي‌فهميديم، به لحاظ اين که این  كار مخالف قانون اساسي است را در اختيار ايشان گذاشتم.

شورای نگهبان با وزارت پست و تلگراف و نهادهاي ديگر هم نشستند بررسي‌هايشان را كردند و در نهايت شوراي نگهبان آمدند تفسیر كردند كه امكان تاسيس راديو و تلويزيون وجود ندارد. اين كه من الان دارم عرض مي‌كنم، يك پروسه يك ساله بود و  در كشور كلي زد و خورد داشت و خيلي ساده بيان کردم  و اگر يك فلش بك بزنيم و برگرديم عقب، تو آن صحنه آدم مي‌فهمد چه وضعيتي وجود داشت و چه كساني مي‌توانستند بايستند تا از كيان جمهوري اسلامي دفاع كنند .

بله. الان خيلي ساده مي‌شود گفت و حرف زد  تعداد مبارزين هم الان خيلي زياد شده‌اند!خوب اين يك كاري بود كه آ‌مدند انجام بدهند و ديدند كه خوب طبق قانون اساسي شدني نيست.

در قانون بودجه، بودجه صدا و سيما از اول تاسيس  بودجه ی كمكی بود.مجلس ششم كه آمد خواست قانون بودجه را  بنويسد، آمد كمك را حذف كرد، در حالي كه امكان ندارد راديو – تلويزيون با بودجه‌ اي غیر از نوع بودجه كمكی اداره بشود. (حالا كه من راديو و تلويزيون نيستم) به خاطر اينكه آنجا شما ثانيه به ثانيه بايد تصميم بگيريد. حالا اين جنگ غزه نشون داد كه مثلا شما تو دل اسرائيل هم خبرنگار داريد. خوب اين هويدا شد. خوب شما مي‌خواهيد آنجا پول بدهيد، چطوري پول مي‌دهيد؟ بودجه بايد كمك باشد.

اينها آمدند گفتند كمك نه، بودجه شما هم مثل ساير دستگاه‌هاي اجرايي (راديو امسال 100 سالگي‌اش را جشن گرفت. تلويزيون هم 60 سالگي) در تمام ايام دوران طاغوت و در تمام جمهوري اسلامي بودجه ی رادیو و تلویزیون از نوع بودجه كمكی بود بودجه، اما اينها براي براي اينكه دست صدا و سيما را ببندند، گفتند بودجه شما كمك نبايد بشود. خوب ما چه بايد مي‌كرديم. ما باز با استناد  به قانون اساسي بايد مي‌رفتم براي برخوردكردن با اين قضيه. خوب هرچه با مجلس لابي كردم كه چيزي درنيامد از توش. باز رفتيم به سمت تفسير قانون اساسي، به استناد اصل 110 و 175 قانون اساسي رفتيم بر سر تفسیر قانون اساسي، اين كه گفتم باز سه، چهار ماه طول كشید.

 شوراي محترم نگهبان، سعي‌اش اين است كه كمتر تفسير بكند، كلي بايد اسناد كارشناسي بالادست و پايين‌دستي و ميان‌دستي تشكيل بشود، در اختيار آقايان قرار بگيرد تا قناعت وجدان پيدا بكنند، علما متقاعد بشوند، تا بتوانند يك تفسير به شما بدهند. خلاصه ما باز با تلاش فراوان تفسير گرفتيم ،بودجه را برگردانديم تا مجبور شدند بودجه كمك رو سرجايش برگردانند. يعني يك كار طبیعي را كه به‌طور طبيعي 60 سال ادامه داشت، شش ماه وقت ما را مي‌گرفتند تا ما به توسعه و  محتو ی سازمان و كارهاي ديگر نرسيم، تا اين را برگردونيم سر جاي اولش.

سال دوم هم آمدند گفتند خوب بودجه‌تان را كمك مي‌دهيم، اما بودجه‌تان را يك جا  و کشوری نمي‌دهيم، استان‌هايتان را جدا مي‌كنيم، مي‌دهيم به خودشان تهران را هم جدا مي‌كنيم مي‌دهيم تهران. حالا چرا دنبال اين كار بودند؟ چون مي‌خواستند يك جبهه  فرهنگي داخل كشور ايجاد بكنند و در سياست‌گذاري‌هاي صدا و سيما خلل ايجاد بكنند. مديران كل را به نوعي وابسته بكنند به استانداری كه تحصيل‌هايشان را از استانداري بگيرند.

اين داستان باز پنج، شش ماه وقت ما را گرفت تا ما بتوانيم يك راه كار قانوني برايش پيدا كنيم تا به لحاظ قانوني و حقوقي دوستان مجلس و سازمان مديريت را متقاعد بكنيم كه اين كارتان نادرست است. به محض اينكه يك مرحله رو طي مي‌كرديم، يك مرحله ديگر را شروع مي‌کردند.

دولت يك تصويب‌نامه گذراند كه كليه مديران كل استان‌ها بايد با نظر استانداران منتصب بشوند، حتي مديران كل دادگستري‌ها، صدا و سيما و... اينكه مديران كل استان‌ها بايد با استاندارها هماهنگي كنند، حرف درستي است، ولي اينكه دولت پايش را از حوزه اختياراتش در قانون اساسي فراتر ا مي‌گذاشت فقط براي دستگاه‌هايي بود كه اين دستگاهها زير بار رفتار نامناسب فرهنگي و اجرايي دولت نمي‌رفتند.

خوب اين تصويب‌نامه را گذراندند، يك دفعه مديران كل استان‌هاي ما كه سياست‌هاي سازمان مركزي را اجرا مي‌كردند، شل شدند و در روحيه‌شان اثر گذاشت. خوب حالا ما بايد اين مسئله را حل و فصل مي‌كردم ديگر! رفتم در كميسيون تطبيق مصوبات دولت و مجلس، بحث كردم، استدلال كردم، مكاتبه كردم، توضيح دادم و به نتيجه نرسيدم. در نتيجه مجبور شدم در ديوان عدالت اداري طرح دادخواست كنم. خوب خود اين يك مرحله‌اي دارد، تا بيايد دادخواست رسيدگي بشود و تا به هيئت عمومي ديوان برسد.

روز تشكيل دادگاه من به‌عنوان نماينده صدا و سيما شركت كرده بودم. آقاي دري نجف‌آبادي هم رئيس ديوان عدالت اداري بود. قبل از اينكه ما برويم داخل جلسه، من به آقاي انصاري گفتم ببين آقاي انصاري، بيا همين جا تفاهم كنيم. شما كه مي‌دانيد اين مصوبه خلاف است. حداقل استدلالش هم اين بود كه از اول جمهوري اسلامي تا به حال سابقه نداشت. اصلا كاري هم به گذشته نداريم، بيا همين جا تفاهم كنيم و داخل جلسه نرويم كه ايشان گفت من اختيار تفاهم ندارم و مي‌رويم داخل جلسه و شما از نظر خودت دفاع مي‌كني و من هم از نظر خودم . 70-60 تا قاضي باسابقه عضو هيئت‌ها هستند.

خوب ايشان استدلال‌هاي خودش را و بنده هم استدلال های خودم را بیان کردیم كه در نهايت ديوان آن بخش از مصوبه را لغو كرد. حالا که مي‌گوييم اين بخش از مصوبه را لغو كرد، خيلي آسان است، اما وقتي در آن شرايط آدم قرار مي‌گيرد، يك طرف كل دولت  دوم خرداديك طرف علي‌كردان، آن كه در صحنه ظاهر مي‌شود، آن كه ايستادگي مي‌كند. [... ]

خوب راي را كه ما گرفتيم، تازه همكاران ما يك قدري احساس آرامش كردند، تا قبل از آن كه راي را ما بگيريم، اينها در استان‌ها لايي رد مي‌كردند، چون نمي‌دانستند تكليف‌شان چه مي‌شود، بالاخره اگر استان دار قرار است اين را تائيد بكند...

از اين مرحله خارج شدیم، گفتند ارزش‌يابي مديران كل باید با استانداران باشد ،گفتيم آقاجان مديران كل ما تحت قيوميت شما نيستند كه ارزشيابي‌شان با شما باشد، خود اين يك سه، چهار ماه وقت ما را گرفت، كه مثلا اين را رفع و رجوع كنيم و كارهايش را انجام دهيم.

دوستان ما در دولت دوم خرداد مي‌گفتند هر روزي 9 توطئه عليه دولت مي‌شد. به نظر من روزي 20 توطئه عليه صدا و سيما مي‌شد كه ما همزمان رفع توطئه ها هر روز هم بايد صدا و سيما رو اداره مي‌كرديم، هم بايد جبران بي‌پولي را مي‌كرديم. اعتباري كه از ما تصويب مي‌شد، مي‌رفت در سازمان مديريت، دوستان ما در سازمان مديريت تا آنجا كه مي‌توانستند سعي مي‌كردند تخصيص ندهند.

خوب ما هم عكس‌اش را عمل مي‌كرديم، يك مجموعه‌اي رو فعال كرده بوديم كه شما ولو به مزاحمت بايستید و پول بودجه صدا و سيما را بگيريد.

مثل مدير كل بودجه ما شخصيت بسيار عزيز و محترمي بود.
اين بعضي موقع‌ها مي‌آمد پيش من مي‌گفت: من شخصيت انساني‌ام ديگر آسيب ديده و من ديگر نمي‌روم سازمان مدیریت! من يكي، دو ساعت بايد اين‌رو شارژ مي‌كردم. بعد قبول مي‌كردم كه مثلا 10 روز خودش نرود و چهار تا كارشناس يا معاون‌اش بروند يك مدتي.

هيچ وقت به ما ارز مصوب نمي‌دادند که مثلا آقا شما بدانيد كه فلان قدر ارز داريد، برويد با اين ارز خريدهايتان را بكنيد. چنين چيزي وجود نداشت.

ما بايد هزار جور پيگيري مي‌كرديم، ملق مي‌زديم و رقص اسلامي می كرديم، براي اينها تامتقاعد بكنيم تا اينها ارز به ما بدهند.

و هميشه سعي مي‌شد سيستم های  پاييني اجازه ندهند و سنگ اندازی کنندتا مثلا شخص آقاي خاتمي دستور مي‌داد كه فلان بودجه خودشان را بدهيد بهشان، تخصيص 100 درصد، 90 درصد خودشان را بدهيد. يا اين مبلغ ارز را بدهيد. خوب ما دستور آقاي خاتمي را مي‌گرفتيم مي‌آورديم پايين و اينها مي‌گفتند خيلي خوب آقاي خاتمي دستور دادند، اما ما نداريم! از اين نمونه‌ها فراوان بود!

بالاخره آنجا از ما حمايت نمي‌كردند و در نتيجه ما در استفاده از فركانس دچار مشكل مي‌شديم، چون براي افزايش شبكه‌هاي راديو و تلويزيون نياز به فركانس داشتيم.

ادامه دارد...

نمایشنامه ی پر سر و صدایی بود ، همان سوژه ی قدیمی آدم و حوا ، یک نفر گندم خورده بود و باید از جایی که داخلش بود بیرون رانده می شد.

آلان چند هزار ساله آدم ها هر چند وقت یکبار نمایشنامه هایی با موضوع اصلی "اخراج و رانده شدن" اجرا می کنند. اینبار یک نفر تو "دنیای سیاسیون" پایتخت کشوری بنام ایران در کره ی زمین، از گندم دنیای خودش خورده بود و باید از آن اخراج می شد.

ولی نمی دانم چرا نویسنده یا گروه نویسندگان این نمایشنامه بر خلاف روال تاریخ نمایشنامه های رانده شدن، به اخراج و رانده شدن آدم گندم خورده بسنده نکرده  و در پایان نمایش او را سنگسار کردند.

 منتهی از اقبال بلند خبرنگار نظام آباد و از آنجایی که نحوه ی اجرای حکم سنگسار بدین شرح است که اگر محکوم مرد باشد باید تا لگن خاصره در خاک دفن شود و سپس به پرتاب سنگ به سمت او بپردازند تا به تدریج تحمل درد موجب مرگ او شود و اگر در این میان محکوم توانست خود را از خاک بیرون کشیده و فرار کند دیگر نیازی به کشتن او نیست(یعنی در واقع اگر به هر دلیلی سنگسار به قصد کشتن، منجر به مرگ فرد محکوم نشد نیازی به تعقیب او و کشتنش نیست و او در امان خداست)، محکوم به سنگسار دنیای سیاسیون این نمایشنامه از سنگسار جان به دربرد و خبرنگار رسانه بخش مردمی "نظام آباد" توانست تا مصاحبه ذیل را در اسفندماه 1387 با او انجام دهد.

نظام آباد شما را دعوت میکند به خواندن همه ی مصاحبه ی مفصل با " علی کردان" مرد نام آشنای همه افراد بالای 2 سال ایرانی.

ادامه مردی بنام کردان سه:

... رابطه ما و آقاي احمدي‌نژاد برمي‌گردد به قبل از استانداري آقاي احمدي‌نژاد در اردبيل كه ما با هم رفيق بوديم.

در زمان انتخابات 84 من با وجود رفاقت با آقاي احمدي‌نژاد از آقاي لاريجاني دفاع كردم. خيلي از كارهاي ستاد آقاي لاريجاني به عهده من بود، ولي در عين حال از نوع تبليغات آقاي احمدي‌نژاد به خاطر زنده‌كردن زبان انقلاب خيلي تقدير كردم و آن زمان مي‌گفتم كه اصلا مهم نيست آقاي احمدي‌نژاد پيروز شود يا نشود، مهم براي من زنده‌كردن شعارهاي انقلاب بود در آن ايام.

بعد از رأي‌آوردن آقاي احمدي‌نژاد طبيعي بود از ما كه جزو رفقايش بوديم و از ما توقع كمك داشت و كمكش نكرده بوديم، استفاده نكنند. قرار شده بود من از صدا و سيما بيرون بيايم و شوراي نگهبان از من دعوت كرده بود كه بروم جاي آقاي جهرمي. من ديدم نمي‌توانم بروم و از آقاي جنتي عذرخواهي كردم.

آقاي احمدي‌نژاد از من خواستند كه استاندار خوزستان شوم، من گفتم كه من ديگر براي استانداري پير شدم و قبول نكردم. آقاي پورمحمدي از من خواستند كه معاون اداري مالي وزارت كشور شوم كه من گفتم فقط حاضرم معاون سياسي وزارت كشور شوم. آقاي جهرمي از من خواستند كه رئيس سازمان فني و حرفه‌اي شوم كه قبول كردم و 18 ماه رئيس سازمان فني و حرفه‌اي بودم.

عملكرد خوب ما در سازمان فني و حرفه‌اي و سوابق دوستي ما با آقاي احمدي‌نژاد باعث شد كهايشان از من براي حضور در وزارت نفت دعوت كند، که بعد هم خواستند که بروم وزارت کشور.

ما در زمان دوم خرداد حدود سه، چهار سال جلساتي داشتيم شش، هفت نفره كه در آن فعالیت های براندازانه علیه جمهوري اسلامي را رصد مي‌كرديم و نقاط ضعف گروه‌هاي برانداز را شناسايي و براي جلوگيري از اقدامات آنها برنامه‌ريزي مي‌كرديم كه يكي از اعضاي آن آقاي احمدي‌نژاد بود و يكي ديگر از كانديداهاي انتخابات رياست جمهوري سال  84نیز عضو آن بود. 
از ثمرات آن جلسه اين بود كه به اين نتيجه رسيده بوديم كه در انتخابات نهم رياست جمهوري گفتماني جواب مي‌دهد كه در آن با مردم ديني صحبت شود.که آقای احمدی نژاد به آن عمل کرد.


اگر موافقید یک مقدار بیشتر به دوم خرداد بپردازیم و بعد برسیم  به انتخابات نهم و حضورتون در دولت و استیضاح؟


در مقطع 2 خرداد 46 يا ماقبل‌اش تقريبا انتخابات 2 قطبي شده بود و كليه نيروهايي كه به لحاظ تقسيم‌بندي سياسي (كه من اين تقسيم‌بندي رو قبول ندارم البته) به اردوگاه راست متعلق بودند، آمدند پشت سر آقاي ناطق و از ايشان حمايت كردند و كليه نيروهايي كه متعلق به اردوگاه چپ بودند، رفتند پشت سر آقاي خاتمي و از ايشان حمايت كردند، با اين تفاوت كه هرچقدر به انتخابات نزديك‌تر مي‌شديم، اردوگاه چپ با شعارهايي كه خلق كرده بود این قدرت رو پيدا كرده بود كه علاوه بر آراي خودش توانست آراي جريان خاموشي كه معمولا در انتخابات كمتر مشاركت مي‌كردند را وارد صحنه انتخابات كند.

به‌طور معمول جريان منتصب به راست در ايران واجد 20 درصد آراي مردم است و جريان منصب به چپ واجد 15 درصد و تنها چيزي كه مي‌ماند اين وسط جهت‌گيري‌ها و شعارهايي است  كه انتخاب مي‌كنند و اين 15 يا آن 20 ارتقا پيدا مي‌كند.

به همين دليل روزهاي اول كه رفته بودند پيش آقاي خاتمي براي اينكه دعوت كنند از ايشان براي انتخابات، ايشان به دليل اينكه تقريبا نااميد بود از راي‌آوردن نمي‌پذيرفت و تعابير گوناگوني را هم داشت.

در 2 خرداد بعد از اينكه آقاي خاتمي اعلام كانديداتوري كردند،تیم هدایت کننده با استفاده از متد دقيق تبليغاتی،  توانستند آراي خاموش جامعه و آراي بخش وسيعي از مردم را به سمت خودشون جلب كنندو  در نظرسنجي‌ها هرچقدر به سمت انتخابات نزديك‌تر مي‌شديم از آراي آقاي ناطق كم و به آراي آقاي خاتمي اضافه مي‌شد.

در ايران يك جمعيتي هم زندگي مي‌كنند و به نام «ابن الوقت» كه كار سياسي هم مي‌كنند. اينها وقتي نتایج  نظرسنجي  ها را مي‌ديدند از كنار آقاي ناطق سرمي‌خوردند و سعي مي‌كردند خودشان را به آقاي خاتمي وصل كنند.

كار تشكيلاتي وسيعي هم ستاد انتخاباتي آقاي خاتمي انجام داد. آقاي هاشمي رفسنجاني هم اين وسط يك هفته قبل از انتخابات در شرايطي كه قبل از آن يك سري عمليات رواني براي محياسازي ذهن مردم صورت مي‌گرفت، نظير اينكه خاتمي بنويسيم ناطق بخوانيم. ايشان هم آمد در نماز جمعه به‌عنوان رئيس دولت اعلام كرد كه من نگران تخلف در انتخابات هستم. البته ما نفهميديم، هنوز هم من نفهميدم رئيس دولت چرا نگران تخلف بود؟! چون دولت زير نظر ايشان بود. هر اوامر و نواهي‌اي هم كه داشت، مي‌توانستند دستور بدهند  به وزارت كشور و آنها انجام دهند.

وزير كشور رو هم ايشان انتخاب كرده و تحت امر ايشان بود، چرا كه تا الان هم وزير كشور آن زمان زير نظر ايشان در مجمع تشخيص مصلحت در خدمت خود ايشان است. يعني وزير كشوري نبود كه بخواهد تخطي بكند. همين جا من يك نكته فرهنگي يادم مي‌آيد كه يادآوري كنم، همه بزرگان كشور به اين نتيجه رسيده بودند که قانون منع استفاده از ماهواره،  براي مدتي تصويب بشود تا جمهوري اسلامي يك فرصتي پيدا بكند و با استفاده از آن فرصت خودش را مجهز بكند به اينكه بتواند در مقابل رسانه‌هاي ماهواره ای بيگانه و احتمالا رسانه‌هاي فارسي‌زبان ايستادگي بكند، مجلس هم تصويب كرد و تقريبا همه بزرگان كشور نظرشون اين بود كه ما نيازمند يك فرصتي هستيم كه بتوانيم برنامه‌ريزي بكنيم كه چگونه در مقابل تهاجم فرهنگي غرب بوسیله ماهواره ايستادگي بكنيم.

يكي از راه‌ها كه به جمع‌بندي رسيده بودند، اين بود كه خوب اين مسئله منعش انجام بشود. خوب قانون تصويب شد و سه دستگاه وظيفه داشتند با نظر آقاي رئيس جمهور آيين‌نامه اجرايیش را بنويسند.
وزارت ارشاد بود، سازمان صدا و سيما و وزارت پست و تلگراف و تلفن.

آقاي مهاجراني معاون حقوقي پارلماني رئيس جمهور بود،جلسات گوناگوني رو ايشان گذاشت براي اينكه پيش‌فرض آيين‌نامه تهيه بشود. خوب آقاي مهاجراني كه «ريپ» مي‌زد. ذاتا با اين‌گونه رفتارها مخالف بود. وزارت پست و تلگراف و تلفن هم كه جنبه فني داشت، وزارت ارشاد هم آن حساسيت ويژه را نداشت. به هر حال ما خيلي تلاش كرديم كه از آنجا يك آيين‌نامه مناسبي دربيايد.

جناب آقاي هاشمي ذاتا با اين قانون مخالف بود. وقتي اين قانون تصويب شد، بعد از اينكه آيين‌نامه‌اش نوشته شد، به محض اينكه قانون ابلاغ شد، اون‌جور كه من اطلاع دارم آقاي هاشمی به وزير كشور كه آن موقع آقاي بشارتي بودند، ابلاغ مي‌كنند كه نگهداري تجهیزات دریافت از ماهواره‌ها مانعي ندارد! در جايي كه صراحت قانون مي‌گفت كه نگهداري تجهیزات دریافت از ماهواره خلاف است،قانون را مجلس تصويب كرد، آيين‌نامه را هيئت وزيران نوشت، به محض اينكه قانون به دستگاه‌هاي ذي‌صلاح از جمله نيروي انتظامي ابلاغ شد كه آنها بيایند برخورد بكنند، شب اول ابلاغ آيين‌نامه و قانون آقاي بشارتي آمد زد تو سر قانون، پدر قانون را درآورد. ، مي‌خواهم بگويم آقاي بشارتي يك‌چنين حالت فرمان‌برداري داشت از آقای هاشمی.

پس براي آقاي هاشمي نگراني اينكه در انتخابات سلامت وجود ندارد، نبايد باشد، يك وقتي يك وزير كشوري با ايشان كار مي‌كرد كه آن وزير در مقابل ايشان امتناع داشت، ولي خوب جناب آقاي بشارتي كاملا در خدمت آقاي هاشمي بودند و من اين نكته الان يادم آمد كه اين ماجرا را روايت كردم، چون خودم درگير اين ماجرا بودم، هم درگيرقانون و هم نوشتن آيين‌نامه است.

- در ضمن  این که همان طور که می دانیدشوراي نگهبان و سپاه توانایی این که  در انتخابات تقلب يا تخلف بكنند را ندارند، سپاه مي‌توانند فضا بسازند. شوراي نگهبان كه فضا هم نمي‌تواند بسازد، ولي سپاه يا نيروهايي ديگر يك بار سپاهي‌اند يك بار هم شهروند ايراني‌اند. خوب اينها يك جمعيت كثيري‌اند در ايران، بچه‌هاي حزب‌الهي متديني‌اند كه حتمي كارهاي خوبي كرده‌اند كه مردم به اينها اعتماد دارند در اثر اين اعتقاد مي‌توانند فضا درست بكنند، اما اين اسمش تقلب نيست.

به هر حال ايشان آمدند فرمودند مراقب باشيد كه تقلب نشود، با آن عمليات رواني‌اي كه قبلا شده بود كه خاتمي بنويسیم ناطق بخوانيم با اين بحثي كه ايشان مطرح كرد تقريبا قضيه را عليه آقاي ناطق بيشتر هدايت كرد. برخی ياران آقای ناطق، آنهايي كه وسط مي‌خوابند تا لحاف از روي سرشان نيفتد، از اين تيپ هم كوچ كردند به سمت آقاي خاتمي. آنها هم كه ماندند، بعضي‌ها پيغام‌ مي‌دادند  به ستاد رقیب كه ما درسته اينجا هستيم، اما دلمان آنجاست و براي شما كار مي‌كنيم و به شما راي مي‌دهيم و از اين جنس حرف‌ها. به هر حال انتخابات كه برگزار شد، آقاي خاتمي با يك آراي خوبي انتخاب شدند. به دليل اينكه آراشان بالا بود، هم‌نفس بالابودن راي و هم اطرافيان آقاي خاتمي، يك فشار سنگيني را به جامعه سياسي ايران وارد كردند. بد نيست يك طنزي از قول آقاي پرورش بگويم.

من رفته بودم اصفهان آقاي پرورش شوخي مي‌كرد، مي‌گفت من شش ماه يك سال بعد از 2 خرداد شمال بودم، داشتم مي‌آمدم، ديدم بالاي قله البرز هفت، هشت  نفر آدم هستند، نگاه كردم ديدم اينها دوستان ما هستند، گفتم آن بالا چكار مي‌كنيد؟ گفتن  ما از تهران فرار کردیم ،بابا تهران را دارند مي‌گيرند، تو هم نرو سمت تهران.

به هر حال فضاي سخت و سنگيني حاكم شد. در اين بين يك سري دستگاه‌ها به دليل شرايط حقوقي و قانوني و توانايي‌هايي كه داشتند احساس مسئوليت مي‌كردند كه هم از حيثیت  رئيس جمهور دفاع كنند، چون رئيس جمهور قانوني كشور بود و هم تلاش مي‌كردند آن رعب و وحشتي كه در ميان سياسيون كشور ايجاد شده بود را بشكنند، که يكي از آن دستگاه‌ها سازمان صدا و سيما بود. خوب يك سري كارها باید انجام مي‌شد. گام اول اين بود كه مديران متدين با سابقه انقلابي كه صرفا به دليل اينكه در ستاد انتخابات آقاي خاتمي كار نكرده بودند از دولت حذف شده بودند را جذب بكنیم و  که هم يك پناهگاهي برايشان باشد و ضمنا  از توانشان براي عمق‌بخشيدن و غنابخشيدن به سازمان صدا و سيما بهره بگیریم.

تقريبا اين كار در صدا و سيما با توجه به مسئوليتي كه من داشتم و معاون مالي و اداري بودم و ورود و خروج نيروها به وسيله من بود، به عهده من قرار گرفت و سعي شد از تمام نيروهايي كه از بدنه دولت خارج شده بودند و داراي شايستگي‌هايي بودند كه اين شايستگي‌ها اگر هرز مي‌رفت، به نفع انقلاب اسلامي نبود را جذب بكنم، براي اينها كار تعريف بكنم، امكانات در اختيار اينها قرار بدهم تا  با کمک آن ها بتوانیم صدا و سيما را يك مقدار از لحاظ محتوايي، فني و كيفي بياوريم بالا. خيلي از مديران ارشد و خيلي از مديران مياني تا استانداران و فرمانداران را ما در سازمان و صدا و سيما جذب كرديم.

نكته دوم بچه حزب‌الهي‌هايي بودند كه اينها را در دستگاه‌هاي دولتي استخدام نمي‌كردند.

يعني نكته اول مديران باسابقه انقلابي حزب‌الهي كه صرفا در ستاد انتخاباتي آقاي خاتمي نبودند و نكته دوم بچه حزب‌الهي‌هايي بودند كه اينها را وقتي مي‌رفتند در دستگاه‌هاي دولتي استخدام بشوند اينها راردشان مي‌كردند.

ما تصميم گرفتيم تمام بچه حزب‌الهي‌هاي متدين بااستعداد كشور را شناسايي كنيم و جذبشان كنيم.

منابع جذبمان جامعه اسلامي دانشگاه‌ها، پايگاه‌هاي بسيج، مساجد كشور، علماي متدين و متعهد منابع ما بودند كه جوانان متدين و متشرع را به ما معرفي مي‌كردند،يكي هم  همين آقاي زاكاني بود، البته ما با رعايت قوانين و مقررات اينها را جذب مي‌كرديم و اين كار در حوزه نيروي انساني صورت  می گرفت كه تقریبا يك جمعي بين سه تا پنج هزار نفر حزب‌الهي دبش وارد صدا و سيما شدند، در بدنه چنين اتفاقي افتاد، سازمان صدا و سيما به لحاظ نيروي انساني تبدیل  شد به يك سازمان متشكل حزب‌الهي، كه نه كله‌اش خيلي بزرگ شد، نه بدنه‌اش خيلي چاق شد.

از جمله مدیران حزب اللهی جذب شده در آن مقطع توسط صدا و سیما که الان در دولت نهم هستند می توان به آقایان:آقاي ثمره هاشمي، آقاي مشايي، آقاي محمدي‌زاده استاندار خراسان، آقاي جهان‌بخش استاندار خراسان جنوبي، آقاي جهرمي مع‌الواسطه همكاري مي‌كرد، آقاي علي‌آبادي واسطه همكاري مي‌كرد كه البته شكل مع‌الواسطه گوناگون است.

خيلي از معاونين وزرا مثل آقاي نظري جلالي، آقاي مروي، آقاي محرابيان خيلي از دوستان كه اگر بخواهم ليست كنم، مفصل است. نمونه‌هاي كوچكي از مجموعه بزرگي را عرض كردم، فرمانداران، استانداران، معاونين و مدير كل‌هاي وزارت آموزش و پرورش، دوستان وزارت ارشاد دو تا از معاونان تربيت بدني، آقاي ساغر و مهندس نجفي كساني بودند كه بي‌پناه شده بودند. ما آمديم يك گوشه مسئوليت داديم بهشان.

همين آقاي پيش‌نمازي مدير كل صدا و سيماي خراسان، ايشان مدير كل آموزش و پرورش بود، بعد از 2 خرداد ايشان رو كلاس براي درس‌دادن بهش ندادند. آقاي پيش‌نمازي دارای توانایی  فوق‌العاده بالايي در تعليم و تربيت كودك است. جزو کارشناسان نخبه ی  مترقي ايران در این زمینه  است. اين آدم بعد از انتخابات كلاس ندادند بهش برود سر كلاس درس بدهد، چه برسد به مسئوليت. خوب ايشان رو ما يك مدتي آورديم و گذاشتيم قائم مقام صدا و سيماي مازندران بعد هم بنا به توانایی هایی که نشون داد  رفت و شد مدير كل صدا و سيماي فارس.

همين آقاي تمدن استاندار تهران، وزارت نيرو بود، اخراجش كردند بيچاره را. ما آمديم گذاشتيمش مدير كل صدا و سيماي قم، بعد هم رفت مدير كل صدا و سيماي خراسان شد. از اين جهت بخواهم بگويم، بايد 15-10 ساعت اسم بگويم.

نفس جذب بچه‌هاي حزب‌الهي و مديران باسابقه حزب‌الهي ضمن اينكه آنها را جذب مي‌كرد، يك مقدار اين روحيه به شدت از دست رفته جامعه از طريق اينها كه خودشان هم روحيه‌شان را از دست داده بودندرا  بازسازي کرد.

نمایشنامه ی پر سر و صدایی بود ، همان سوژه ی قدیمی آدم و حوا ، یک نفر گندم خورده بود و باید از جایی که داخلش بود بیرون رانده می شد.

آلان چند هزار ساله آدم ها هر چند وقت یکبار نمایشنامه هایی با موضوع اصلی "اخراج و رانده شدن" اجرا می کنند. اینبار یک نفر تو "دنیای سیاسیون" پایتخت کشوری بنام ایران در کره ی زمین، از گندم دنیای خودش خورده بود و باید از آن اخراج می شد.

ولی نمی دانم چرا نویسنده یا گروه نویسندگان این نمایشنامه بر خلاف روال تاریخ نمایشنامه های رانده شدن، به اخراج و رانده شدن آدم گندم خورده بسنده نکرده  و در پایان نمایش او را سنگسار کردند.

 منتهی از اقبال بلند خبرنگار نظام آباد و از آنجایی که  نحوه ی اجرای حکم سنگسار بدین شرح است که اگر محکوم مرد باشد باید تا لگن خاصره در خاک دفن شود و سپس به پرتاب سنگ به سمت او بپردازند تا به تدریج تحمل درد موجب مرگ او شود و اگر در این میان محکوم توانست خود را از خاک بیرون کشیده و فرار کند دیگر نیازی به کشتن او نیست(یعنی در واقع اگر به هر دلیلی سنگسار به قصد کشتن، منجر به مرگ فرد محکوم نشد نیازی به تعقیب او و کشتنش نیست و او در امان خداست)، محکوم به سنگسار دنیای سیاسیون این نمایشنامه از سنگسار جان به دربرد و خبرنگار رسانه بخش مردمی "نظام آباد" توانست تا مصاحبه ذیل را در اسفندماه 1387 با او انجام دهد.

نظام آباد شما را دعوت میکند به خواندن همه ی مصاحبه ی مفصل با " علی کردان" مرد نام آشنای همه افراد بالای 2 سال ایرانی.

ادامه مردی بنام کردان هفت:

...دعوت از شما برای وزارت کشور چه  با چه کیفیتی صورت پذیرفت؟


ابتدای کار جناب آقای احمدی نژاد، در دو جلسه با من صحبت کرد، که شما برای وزارت کشور بیایید.

من جلسه اول تلاش کردم که نپذیرم،  جلسه هم شاید 2-3 ساعتی طول کشید اشخاص زیادی را هم من به ایشان معرفی کردم که فلانی هست، فلانی هست، استدلال من هم استدلال درستی بود، من به ایشان عرض کردم شما به هر حال اصرار کردید که من به نفت بروم. من الان به شریان نفت مسلط شده ام، به منابع انسانی اش، به تولیدش، به فروش و به خریدش مسلط شده ام. و الان یک نفتی درست حسابی شدم. حالا باید محصولاتم یکی پس از دیگری دربیاید ضمن این که 3-4 پروژه بزرگ دارم که دلم می خواهد این پروژه ها  را عملیاتی بکنم. خودم بشوم مجری طرح که هر کدام از این پروژه ها، کمک می کند به ساختن تمدن اسلامیمان. ایشان فرمودند خیر.

مثلاً یکی از پروژه هایی که به ایشان عرض کردم پروژه ارتباط شمال به جنوب بود.الان در دریای خزر همه دارند نفت و گاز برداشت می کنند اما ما نمی کنیم.
هم می تواند منطقه سوآپ بزرگ روسیه به کشورهای دیگردنیا باشد برای انتقال آن به  ایران و خلیج فارس.
یا یک پروژه در جنوب که آن هم پروژه بزرگ و تمدن سازی بود.
به ایشان عرض کردم الان به نظرم مصلحت شما، نظام، دولت و من نیست که من بروم وزارت کشور که زیر بار نرفتند و جلسه را تجدید کردیم.

در جلسه بعدی من دیگر مخالفتی نکردم، اما 2 نکته مطرح کردم. یکی اینکه نظر حضرت آقا باید با رضایت کامل گرفته بشود، نه اینکه یک جوری برنامه ریزی بشود که آقا بگویند باشه.
یکی هم من باید استخاره کنم. ایشان اولی را گفتند که حتماً من این کار را می کنم؛ دومی کمی  سختشان بود. حضرت آقای بهجت مشهد بودند و من زنگ زدم ایشان استخاره بگیرند. من که نگفتم برای چه منتها ایشان استخاره گرفتند فرمودند برای کشور خوب است.

بعد هم آقای دکتر احمدی نژاد به من گفتند شما بروید با آقای لاریجانی صحبت کنید که ایشان اول با آقا مطرح کنند، چرا چون فردایش آقای لاریجانی قرار بود بروند خدمت آقا و آقای احمدی نژاد بعدتر وقت داشتند،بروند خدمت آقا ، فاصله وجود داشت.
من  گفتم  من این کار را نمی کنم. گفتند چرا؟ گفتم این کار را یک کسی می کند که خودش تمایل زیادی داشته باشد که بخواهد وزیر بشود من که علاقه زیادی به وزارت کشور ندارم.و از سر تکلیف دارم می آیم، در نتیجه من نمی روم به آقای لاریجانی بگویم که شما بروید با آقا صحبت کنید. تقریباً یک 10 دقیقه ای بین من و آقای احمدی نژاد گفت و گوی فقط این بود که ایشان گفت خوب پیام من رو که می بری .گفتم بله، ولی به رسم امانت به شما می گویم که برایشان خواهم گفت این فقط پیام آقای احمدی نژاد است و خواسته ی من این نیست.
من هم با آقای لاریجانی قرار داشتم، رفتم آن جا به آقای لاریجانی گفتم آقای احمدی نژاد یک چنین پیغامی داده اند.، آقای لاریجانی گفتند: من پیگیری می کنم و ...

 شب هم آقای احمدی نژاد و آقای لاریجانی با هم صحبت داشتند. آنجا آقای احمدی نژاد خودش به آقای لاریجانی گفته بود و ایشان هم گفته بود؛ چشم.

آقای لاریجانی رفت خدمت حضرت آقا، چیزی که بعد خودش برای من نقل کرد، ایشان از پیش آقا برگشت و فوری با من تماس گرفت که یک مسئله ای هست و بیا این جا باهات صحبت دارم. وقتی رفتم گفت این هایی که می گویم را شما  به آقای احمدی نژاد نگو چون احتمال دارد بعداً آقای احمدی نژاد که رفتند پیش آقا، آقا به ایشان بگوید و او به شما بگوید بهتر است، شما فقط خودت بدان.

گفت من خدمت آقا رسیدم و فقط از باب خبر طرح کردم که آقای احمدی نژاد قصد دارد آقای کردان را به عنوان وزیر کشور معرفی کند.: یکی دو دقیقه که گذشت آقا فرمودند: خوب اینکه دوست جون در جونی تو است دیگر، یک مقدار بیش تر معرفی اش بکن. آقای لاریجانی به من گفت: من هفت ،هشت  دقیقه در اوصاف و خوبی های شما خدمت آقا صحبت کردم.

و علی لاریجانی قرآن گذاشت جلو من  و گفت: آقا چند نکته را هم گفتند که شما در وزارت کشور باید رعایت بکنی. من پرسیدم قرآن چرا می گذاری؟ که گفت نه باشد. 
و من تا مدتی که در وزارت کشور بودم تمام آن نکات را رعایت کردم. چون فرض را گذاشتم که حرف آقاست و به لحاظ شرعی مکلف هستم که اجرا کنم.

بعد آمدم خدمت آقای دکتر احمدی نژاد، که ایشان گفتند فلانی، مسئله با آقا و با همان کیفیتی که شما خواستید مطرح شد و آقا با همان کیفیت موافقت کردند که شما را وزیر کشور معرفی کنیم.

من معرفی شدم. تقریباً 27 روز قبل  از اینکه من  معرفی بشوم، مسئله وزارت کشوری ما بسته و تمام شده بود..

به هر حال وقتی من وارد مجلس شدم چون من یک چهره شناخته شده بودم ، بیش از 100 نفر از نمایندگان آمدند جلو به استقبال من و رقبای ما احساس کردند وضع خیلی خراب است.

مثلاً آقای احمد توکلی قبل از معارفه ی من یک نامه برای من نوشت که مثلاً شما برای مشورت در مورد رفتنت به وزارت نفت آمده بودی پیش من ، آنجا با شما حرف زدم که مصلحت نیست بروی  که البته شما رفتی و این حرف ها. این بار شما همان کار را هم نکردی که بیایی و با من مشورت بکنی. یک نامه برای من نوشت که من ناصحانه و ... به شما می گویم که نيا.

 بعد یکی دو روز مانده بود به آخر که فهمیده بودند، شروع کرده بودند به کار کردن وقتی ما رفتیم به مجلس، مجلس را آقای با هنر اداره می کرد. تقریباً 6-5 بار از من خواهش کرد که فلانی بشین  ، چون مدیریت جلسه از دست من خارج شده، تا من بتوانم جلسه را اداره کنم.

خوب من آمدم بیرون و آقای توکلی و دوستان منتسب به ایثارگران شروع کردند در تخریب من. آقای فاکر هم شده بودند میدان دار قصه که به نظر من خدا به ایشان یک دین جدید داده، چون ما ایشون را حدود سی و یکی دو سال -از زمانی که می آمد در ساری منبر در دوران مبارزه، تا پس از پیروزی انقلاب- است که می شناسیم اش و بهش ارادت داشتیم و در بسیاری از موارد پرونده هایی که به نوعی نام من در میان می آمد من را صدا می کرد، مشورت می کرد و همان نظر من را اعمال می کرد.

تا اینکه رئیس کمیسیون اصل 90 شد. کمیسیون اصل 90 هم تقریباً تبدیل شد به پایگاه ایثارگران. از آنجا به بعد ظاهراً آقای فاکر کم کم  با من بدشدند که ایشون هم به جمع این دوستان پیوستند.

یک برادری آمد پا در میانی کرد که آقا این آقای توکلی و ایثارگران و ... چرا باید شما ها که این همه هم فکرید، هم راهید با همدیگر تقابل بکنید؟ گفتم من که تقابلی نداریم با دوستانمان آن ها دارند تقابل می کنند، و از هر وسیله ای استفاده می کنند.

پیشنهاد کرد یک جلسه ای ما بگذاریم، بنشینیم با هم حرف بزنیم. گفتم باشد. یک جلسه ای قرار بود ظهر آن جا بگذاریم که من هم یک جلسه ای داشتم با یکی از بزرگان قم،  زنگ زدم برای ظهر عذرخواهی کردم گفتم اگر برای عصر می توانید من بیایم که ساعت 5 بعدازظهر همان روز مرکز پژوهش ها قرار گذاشتیم و من رفتم. آقای توکلی بود، آقای ذاکانی بود، آقای نادران بود، آقای فدایی قرار بود بعد از مدیریت جلسه شورای ایثارگران به جمع اضافه بشوند.آنجا آقایان شروع کردند به بیان نظرهای خودشان .

مهم ترین مشکل آقای توکلی هم تو  رفتن من به وزارت نفت دولت نهم  این بود که آقای رئیس جمهور چرا به شما اعتماد کرد؟ یعنی چرا شما با احمدی نژاد که با ما نیست یکی شدی؟ و در قضیه وزارت کشور هم یکی از سؤال های اساسی آقای توکلی این بود که علت اعتماد آقای رئیس جمهور به شما چیست؟
من در هر دو جلسه به ایشان عرض کردم اولاً این سوال را شما باید از ایشون بپرسید، نه از من. من همان کردان 30 سال پیش ام، همان کردان 2 سال پیش ام و کردان 1 سال پیش ام. آقای رئیس جمهور با مجموعه مبانی ای که داشتند، استنباط اش این بود که من می توانم آن شعارها و اهدافش را محقق بکنمو من با آرمان ها و رفتارها و سلوک شخص خود ایشون، فاصله چندانی ندارم.

علت اینکه آقای توکلی از من سوال می کرد چرا آقای احمدی نژاد به شما اعتماد کرد این بود که احساس می کرد ما مبانیمان به شدت به هم نزدیک شده است.

اصرار خیلی زیاد داشتند که شما انصراف بدهید و دلیل های مختلفی هم می آوردند که آبروریزی می کنیم، برخورد می شود ...
آقای توکلی البته در موضع رهبری حرف می زد، آقای ذاکانی و آقای نادران در موضع دادستان. البته آقای نادران خیلی سعی کرد سکوت کند، چون چند جا حرف هایی راجع به من زده بود گفتم شما این حرف ها را  زدی؟ گفت: نه، من نگفتم! 
گفتم: خیلی خوب، اگر نگفتی که هیچی!

آخر جلسه گفتم: ببیند آقایان، قربون شکلتون من انصراف بده نیستم.

این ها تهدید می کردند که آبرویت را می بریم، نه تنها نمی گذاریم وزیر شوی، آبرویت را هم می بریم. لکه حيض ات می کنیم.

آن ها دو تا نگرانی داشتند در آن مقطع یکی اینکه چرا آقای احمدی نژاد به من اعتماد کرده  وچرا من رفتم در اردوگاه آقای احمدی نژاد ودیگری اینکه آقای لاریجانی صاحب یک وزیر می شود. هر دو برایشان سخت بود. در همان جلسه آقای توکلی حرفش این بود که ما در مورد مدیریت، هیچ حرفی راجع به تو نداریم. چون مطمئنیم تو در مدیریت حتماً مدیر توانایی هستی.

این ها گذشت. یک روز مانده بود به اخذ رأی، -آخرین روز توضیح ما برای فراکسیون ها و کمیسیون ها ....- آنها یک جلسه ای گذاشتند. صبح ساعت 10 من کمیسیون بودجه بودم که کسی زنگ زد و گفت: آقای فاکر می خواهد شما را ببیند. گفتم چشم. واقعاً چون روز آخر بود ما خیلی جلسات زیادی گذاشته بودیم که برویم مواضع مان را با فراکسیون ها و کمیسیون ها مطرح کنیم. تا ساعت 2 و 3 طول کشید. یک مقدار زیادی من حقیقاً فراموش کرده بودم که زنگ زدند ساعت 2 و 3 من چون خودم مقید هستیم از نظر اخلاقی کلی شرمنده شدم. فرضم بر این بود که آقای فاکر کاری با من دارد.

رفتم، دیدم آقای فاکر، حسینیان، آقای نکونام، آقای توکلی، آقای فدایی و آقای ذاکانی نشسته اند. آقای فاکر شروع کرد به سوال کردن. که شما به سعید امامی کمک کردی؟ گفتم: رفیق فابریک سعید امامی که این جا نشسته.
این آقای حسینیان رفیق فابریک سعید امامی. من به سعید امامی کمک کردم؟! متاسفانه یا خوش بختانه من در تمام طول عمرم نه سعید امامی را دیدم، نه تلفنی حرف زدیم نه مکالمه ای و نه مکاتبه ای.

گفت: در قتل های زنجیره ای شما کمک مالی کردید. گفتم: آقای فاکر این حرفها چیه می زنید؟ گفتند: فلان سال در پرونده اعدامی های فلان جا این اشکالات وجود داشته. دیدم یک بحث های عجیب غریبی راه انداختند. گفتند: آقا از فلان دستگاه شما را اخراج کردند.
گفتم: شما یک یادداشت بیاورید که من را اخراج کرده باشند از یک دستگاهی.

خلاصه جلسه تبدیل شد به این که یک آدم  فاسدی علیه بشریت شوریده و  حالا از سازمان های اطلاعاتی دنیا مثل موساد  و کا گ ب و .... یک تعدادی جمع شده اند و این آدم رو پیدا کردند و می خواهند رويش عملیات روانی بکنندتا  او را به هم بریزند و بشکنند،نزدیک به یک ساعت و نیم  این جلسه طول کشید دوستانی که بیرون بودند به شدت ناراحت بودند که نکند این ها بالاخره روی من اثر بگذارند و من انصراف بدهم. بعد دیدند نشد و از طریق فشار نتوانستند من را منصرف کنند روش را عوض کردند و آقای فاکر شروع کرد به اینکه شما خیلی شخصیت مهمی هستی خیلی ارزش مندی خیلی آدم به درد بخوری هستی و اون سابقه درخشان  را داري و من خودم باید بروم یک کار در خور شأن شما جور کنم و فلان و بهمان .

آخر جلسه گفتم: ببین داداش! خوب گوش کن این دو  کلمه حرف را و  من دیگر می خواهم برم.
البته یک خلف وعده کردم الان عذرخواهی می کنم. من اون ساعت دیدار داشتم با مجمع نمایندگان اهل سنت و به دلیل این جلسه اون ها را نتونستیم ببینیم. گفتم من انصراف نخواهم داد. 2 تا راه بیشتر ندارید شما. یک، بروید خدمت آقای رئیس جمهور همین اشکالاتی که به من آوردید، الان گفتید رو به آقای رئیس جمهور بفرمایید. منتها از قول من به آقای رئیس جمهور بفرمایید اگر ایشون هم به من بگوید من انصراف نمی دهم. آقای رئیس جمهور باید به جای من یکی دیگر را معرفی کند. دوم اینکه بروید خدمت آقا. آقا اگر فقط اشاره ای بکنند من می روم کنار. یک بیانیه بسیار شیرینی هم خواهم داد و می روم کنار.

این دو  تا راه را بیشتر ندارید. نه شما این جوری موفق می شوید. نه من وقت بیشتری دارم. خوب من می دانستم جلسه تمام بشود این ها اولین جایی که بروند می روند پیش آقای لاریجانی. من رفتم پیش آقای لاریجانی داستان را شرح دادم گفتم اینجوری شده. گفت: بیخود کردند، این حرف ها چیه؟ باید بایستید ما می ایستیم. برخورد می کنیم. دفاع می کنیم [...................].

من که از پله ها داشتم می آمدم پایین از آن شش نفر ، پنج   نفرشان را دیدم دارند می روند بالا. یعنی همان پیش بینی که من می کردم اولین جا می آیند این جا، درست بود.

این ها یک نامه ای تهیه کردند برای آقای رئیس جمهور، یک نامه هم دادند خدمت آقا. من از آن جا هم رفتم خدمت آقای رئیس جمهور، داستان را توضیح دادم. آقای رئیس جمهور گفت: من نه اصلاً حوصله خواندن این نامه را دارم و قبلاً همه مطالعاتم را کرده ام، همه بررسی هایم را کرده ام. صبح فردا می رویم برای اخذ رأی.

من از جلسه که آمدم بیرون آقای لاریجانی مثل اینکه یک مشکلی برایش پیش آمد و به من زنگ زد که فلانی به نظرم انصراف بدهی خیلی بهتر است. گفتم خیر، من انصراف نمی دهم و برای چه انصراف بدهم؟

خوب من به آقای لاریجانی گفتم: نه، من نمی روم و برای چه بکشم کنار؟ که ایشون گفتند: خوب من به نظرم این جور می رسد. گفتم: نخیر، می ایستم و اگر شما نمی خواهید  هم ایرادی ندارد. که گفتند: نه اگر تو می خواهی بایستی، من هم باید با تمام توان بایستم. گفتم: خیلی خوب. شب هم ساعت 12 به آقای احمد نژاد زنگ زدند که مثلاً ما از شما چنین درخواستی بکنیم تا شما کس دیگری را معرفی بکنید. که آقای احمدی نژاد هم می گوید: ما اصلاً زیر بار چنین درخواستی نمی رویم و صبح فردا می آییم مجلس، یا رای می آوریم یا نمی آوریم.

آقا هم که نامه بهشان رسیده بود فرموده بودند این ها وارد حوزه خلاف شرع شده اند و دستور داده بودند اینها را بخواهید و به این ها تذکر بدهید. که خواستند و تذکر هم دادند.

خوب ما هم شروع کردیم به کار کردن خودمان، دو، سه روز بعد از رأی اعتماد آقای توکلی می آید در شبکه دو و مجلس را سرزنش می کند و خلاف شرع و قانون اساسی و خلاف دموکراسی معقول جهانی می آید می گوید من این رأی را قبول ندارم و باید برویم رای را بهم بزنیم.

در حالی که تا چند سال قبل آقای توکلی هر کاری شروع می کرد من رو دعوت می کرد. همین روزنامه فردا را که راه انداخته بود یکی از کسانی که برای شورای سیاست گذاری دعوت کرده بود، من بودم. و تا زمانی که روزنامه را درمی آورد من می رفتم آن جا و نظر می دادم که روزنامه چگونه در بیاید و چگونه در نیاید و چگونه عمل بشود.

آقای جاسبی با من رفاقت نزدیکی داشت. ولی چون در انتخابات  سال هشتاد من به آقای توکلی رای دادم از من به شدت آزرده شد. من با آقای جاسبی رفیق بودم ولی به لحاظ مواضع- مواضع اون روز مجموعه حزب اللهی ها این بود که به احمد توکلی باید رأی داد- من به آقای جاسبی رای ندادم.

در عین حالی که فوق العاده ما با هم رفاقت داشتیم و رفاقت گرمی هم داشتیم.
 
روز رای اعتماد من آمدم مجلس ،برآوردم این بود که 180 و 190 تا رای دارم. این ها نتیجه تلاششان این شد که 10-20 تا توانستند رای ما را کم کنند با همه این داستان  ها  که سر هم کردند،خوب من رای آوردم و رفتم وزارت کشور.

ادامه دارد...

نمایشنامه ی پر سر و صدایی بود ، همان سوژه ی قدیمی آدم و حوا ، یک نفر گندم خورده بود و باید از جایی که داخلش بود بیرون رانده می شد.

آلان چند هزار ساله آدم ها هر چند وقت یکبار نمایشنامه هایی با موضوع اصلی "اخراج و رانده شدن" اجرا می کنند. اینبار یک نفر تو "دنیای سیاسیون" پایتخت کشوری بنام ایران در کره ی زمین، از گندم دنیای خودش خورده بود و باید از آن اخراج می شد.

ولی نمی دانم چرا نویسنده یا گروه نویسندگان این نمایشنامه بر خلاف روال تاریخ نمایشنامه های رانده شدن، به اخراج و رانده شدن آدم گندم خورده بسنده نکرده  و در پایان نمایش او را سنگسار کردند.

 منتهی از اقبال بلند خبرنگار نظام آباد و از آنجایی که نحوه ی اجرای حکم سنگسار بدین شرح است که اگر محکوم مرد باشد باید تا لگن خاصره در خاک دفن شود و سپس به پرتاب سنگ به سمت او بپردازند تا به تدریج تحمل درد موجب مرگ او شود و اگر در این میان محکوم توانست خود را از خاک بیرون کشیده و فرار کند دیگر نیازی به کشتن او نیست(یعنی در واقع اگر به هر دلیلی سنگسار به قصد کشتن، منجر به مرگ فرد محکوم نشد نیازی به تعقیب او و کشتنش نیست و او در امان خداست)، محکوم به سنگسار دنیای سیاسیون این نمایشنامه از سنگسار جان به دربرد و خبرنگار رسانه بخش مردمی "نظام آباد" توانست تا مصاحبه ذیل را در اسفندماه 1387 با او انجام دهد.

نظام آباد شما را دعوت میکند به خواندن همه ی مصاحبه ی مفصل با " علی کردان" مرد نام آشنای همه افراد بالای 2 سال ایرانی.

ادامه مردی بنام کردان شش:

...من در همین ماجرای وزارت کشور، دیدم که نشریه مجاهدین انقلاب 3-4 بار به من  فحش داد، البته ناراحت نشدم.

یک پرونده ای  تشکیل شده بود آن موقع تحت عنوان عصر عاشورا، دیدم اون را هم به من نسبت داده اند در حالی که من هیچ نقشی در آن نداشتم.

3 نفر از دوستان بعداً فهمیدم که در اون پرونده نقش داشته اند که یکی شون دنبال حکم شرعی می گشت که خودش را سر به نیست کند. یکی شان دنبال راهی می گشت که از کشور برود بیرون، یکی دیگه هم می گفت بالاخره کاری است که کردیم و می رویم جلو، ببینیم چه می شود.


در قضیه استیضاح هم دیدم چند تا مطلب نوشته اند، یکی کردانیزم است و یکی جعل مدرک، یکی را برادر قنبری و یکی برادر بیژن نوباوه وطن نوشته بودند.برایم خیلی جالب بود؛ اولاً آقای قنبری که سخنگوی فراکسیون اقلیت است، بعد از اینکه استیضاح را امضا کرد آمد دفتر من گفت که من استیضاح رو به این دلیل امضا کردم که بتوانم از طرف شما کار بکنم و  استیضاح را جمع و جور  بکنم. ناظرش هم آقای موسی پور معاون پارلمانی است.
 مجمع نمایندگان استان ایلام آمدند دیدن من، قبلا آقای قنبری از ایلام با من سر یک موضوعی تلفنی حرف زده بود و گفته بود که ما نمایندگان استان موافقیم این موضوع محقق بشود ،من برداشتم این بود که این موافقت ایشون موافقت جمع نمایندگان استان است، نه موافقت شخص خودش.
بعد هم واقعاً نمی دانستم که این ها به همدیگر اعتماد ندارند. چون تقریباً مجموعه نمایندگان استان  ایلام با کم و زیادش می شود در اقلیت تفکیک بشوند.

خوب من در حضور سایر نمایندگان ایلام بهش گفتم اون مسئله ای که شما با من تلفنی حرف زدید اون مسئله رو منم موافقم و انجام می دهم. گفت من اصلاً تلفنی با شما صحبت نکردم! آقای قنبری! معاونت سیاسی استاندار ! گفتم آقای قنبری من با شما صحبت کردم! گفت نه! ابداً! بعد دیدم به من چشمک می زند که صرف نظر کن. فهمیدم که این هماهنگ نکرده و می خواهد اون آدمی که خود  من می خواستم بذارم را بهش فروخته که ما از تو حمایت می کنیم! که بعد که او اگر معاون سیاسی شد، این بتواند کارهای سیاسی اش را در استان با او هندل بکند. منتها این دو تا نماینده دیگر را کلاه می خواست سرشان بگذارد. گفتم شاید! شاید یکی صدای شما را تقلید کرده دیگر! این جلسه مجمع نمایندگان بود.

جلسه  با مجمع نمایندگان تمام شد، ایشون موند. گفت من حتما امضایم را پس می گیریم و در دفاع از شما صحبت خواهم کرد.

بعد دیدم که نشریه مجاهدین انقلاب اولاً یک اتهام جعل را به من وارد کرده اند که قابل تعقیب قضایی است و از آقای قنبری سخنگوی اقلیت  یک چهره مبارز ساخته اند که اصلاً نظیر ندارد.
در حالی که آقای قنبری یک معامله گر حرفه ای است ، من در فنی حرفه ای هم که بودم ایشان به من ارادت نشون می داد، در نفت هم که بودم ارادت نشون می داد، علت اش هم مدیریت من بود. من چون در فنی حرفه ای، شهر خود آقای قنبری یک پروژه را که قرار بود یک ساله اجرا کنند در 9 ماه اجرا کردم که اون پروژه به طور معمول 3 تا 5 سال در کشور اجرا می شود. ایشون وقتی یک چنین چیزی را آن جا دید، خود به خود به ما ارادتمند شد.

بعد ما  مطلع شدیم  آقای قنبری مطلب نوشته اند که کردانیزم، ایجاد فرهنگ کردانیزم!

البته از رئیس محترم مجلس هم باید  تشکر بکنم که اجازه داد در آن روز ادبیات خارج از شأن سی ساله مجلس شورای اسلامی در مجلس متداول گردد. این هم البته یک نوآوری جدیدی بود. حتماً ایشون تبعیت کردند از فرمایش مقام معظم رهبری در  سال نوآوری که قابل تقدیر است.

آقای نو باوه وطن! خوب بچه های تهران و بخصوص منطقه رباط کریم می دانند که ایشون فرزنداکبر آجانه!

اکبر آجان خودش داستان دارد که یک وقتی از خودش سوال کنید که جریان این اکبر آجان چه بود.

بعد هم ایشون مدیر کل بنده نبود، که ایشون آن جا اعلام کرد که من مدیر کل آقای کردان بودم. ایشون مدیر کل معاونت سیاسی بود. ضمن اینکه تا من بودیم اصلاً مدیرکل نبود! بعد از من مدیر کل شد. یک دوران اندکی از من  مدیر کل بود.

پرونده پرسنلی اش موجود است. ایشون مطلقاً سابقه جانبازی ندارد! حتی در لیست ایثارگران سازمان صدا و سیما هم نیست. جانبازی که هیچ آقای نوباوه در زمان خبرنگاری در نیویورک طبق ضوابط باید ماهی حداکثر 1500 دلار بابت حقوق برداشت می کرد که ـ آقای نوباوه پشت سرهم 3000 دلار برداشت کردند.
برخلاف قانون هم آن جا شروع کرد به درس خواندن ،دو سه تا موضوع دیگر هم راجع به ایشون مطرح بود که حفظ الغیب می کنم.
خوب ماموریت اش تمام شد آمد ایران، معاون امور بین الملل که مرحوم آقای هنردوست بودند، هزینه هایش را تأیید نکردند.
معاون سیاسی که برای خبرنگاری و دفاتر خبری و برای معاونت سیاسی کار می کنند که آقای دکتر رحمانی رئیس دیوان محاسبات است نیز هزینه هاش را تأیید نکرد.

این را فرستادند در حوزه ما. ایشون بیش از یک ماه، با رئیس دفتر من آقای ربیعی و بازرس ویژه من آقای عقیقی به بحث و گفت و گو نشست که مسئله اش را یک جوری حل بکند.
خوب عملاً خلاف شرع، ماهانه یک 1500 دلار در ایامی که در نیویورک حضور داشت، برداشت کرده بود.
 اون حکمی که ایشون تو صحن علنی مجلس خواند،اولاً آقای لاریجانی گفت: من از چنین چیزی خبر نداشتم، همه احکام من رو آقای لاریجانی امضا می کرد.

من احکام همه معاونین رو امضا می کردم، ولی حکم خودم را ایشان امضا می کرد. ایشون آنجا آمد،مثلاً سالی که دکترای من در حکم نبود را خواند، سال بعد را هم خواند با 15% افزایش.خوب این 15% چه ربطی به دکترا داشت؟ 15% حقوق کلیه کارکنان صدا وسیما افزایش پیدا کرد. علی کردان سال گذشته که دکترایش آن جا نوشته نشده بود، همان حقوقی رو می گرفت که امسال 15% رفته رویش. این 15% همان افزایش است که مشمول کل کارکنان صدا و سیما شد.

من یک دانه یک ریالی،چون این دکترای افتخاری بود و ارزش استخدامی نداشت، برای دکترا دریافت نکردم.آقای مدیرکل وقت منابع انسانی ما برادری است به اسم آقای محمدی، جانباز 70% که الان بازنشسته شده و وکیل دادگستری است.
من اول یادم نبود، که بعداً در اون کش و قوس معارفه، من گفته بودم شاید یک درصدی رفته بوده بالا. ایشون شبش آمد منزل ما گفت مرد حسابی، خود شما من را صدا زدی، گفتی یک دانه یک ریالی نباید از این محل برای من افزایش حقوق برود.

بعد هم خودش برداشته یک گزارش مستوفی از ماجرا نوشته، برای آقای لاریجانی و برای من ،معاون صدا و سیما آقای رازینی هم پیش من در جلسه بود، زنگ زد گفت آقا ما بررسی کردیم شما یک ،یک قرانی برداشت نکردی. ما این قضیه را در دولت مطرح کردیم، آقای ضرغامی هم قرار شد برود جواب نامه را بدهد.
آقای ضرغامی رفته، به هر دلیلی! مثل بقیه کسانی که برای رضای خدا یک خدمتی به ما کردند در این ایام. ایشون هم برای اینکه از این سهم بهشت چیزی از ایشون کم نشود. تا ساعت 12 شب هی گفت داریم جواب نامه را می فرستیم که ساعت 12 شب هم تمام شد و نرسید و ما فردا آمدیم برای استیضاح. 

به هر حال بحث استیضاح که مطرح شد، اولاً بینی و بین الله من به شدت راحت بودم. یعنی من وقتی رفتم وزارت کشور، علی رغم حاشیه سازی های وسیعی که آقایان کردند، من پنج درصد  وقتم را برای حاشیه ها گذاشتم، بقیه را برای اداره وزارت کشور و کارهای اساسی کشور گذاشتم. نمونه بارزش هم تصمیم هایی که در این 3 ماه گرفتیم، هم ارجاع می دهم شما را به کل وزارت کشور در طول 3 ماه شما بروید داوری   وزارت کشور را راجع به من بپرسید. 3 ماه مدت خیلی کوتاهی است.برای  تولید رضایت برای حاکمیت در مجموعه وزارت کشور. موفق شدم در طول 3 ماه، در مجموعه وزارت کشور که این ها باید کنترل کنند که تولید رضایت برای حکومت و دولت بشود، در عرض 3 ماه خداوند این توفیق را به من داد.

خوب اگر وقت نمی گذاشتم که نمی توانستم چنین کارهایی را انجام بدهم. در زمینه آن پروژه نشاط ملی، واقعاً یک کار عظیمی را من انجام دادم و مقصود من هم از پروژه نشاط ملی این بود که، مردم ایران احساس آرامش بکنند از تمام طبقات و صنوف.

خوب قصه ی استیضاح ما که تمام شد، من از مجلس آمدم رسیدم جلوی دانشکده افسری دیدم که رای نیاوردم، خودم هم می دانستم که رای نمی آورم اما تعجبم از این بود که علی رغم اینکه به طور معمول عرف رؤسا در گذشته این بود که اگر وزیری استیضاح می شد و رای نمی آورد، می گفتند خب از خدمات گذ شته اش تشکر می کنیم، و آرزوی موفقیت می کنیم و ولی دوست ما آقای  رئیس محترم مجلس شورای اسلامی چهار نوبت اعلام کردند که ایشان رای نیاورد. از امروز هم دیگر وزیر کشور نیست. به وزارت کشور هم نمی تواند برود. بعد هم شادمانی سر داده بودند.

یک خانم نماینده ای  آمد چون  از رادیو گوش می دادم من نفهمیدم کی بود. آمد و گفت صدایتان دارد پخش می شود، در جامعه آبرویتان می رود ... این ها را دیگر من از رادیو گوش می کردم.

من رفتم به سمت ریاست جمهوری که آقای رئیس جمهور را ببینیم، رفتم دفترش نبود. آمدم پیش آقای رحیمی معاون حقوقی آقای رئیس جمهور دیدم آقا ی رحیمی بهم ریخته، اوضاع ویران. رفتم آن جا باهاش برخورد بسیار تندی کردم. گفتم اتفاقی    نیفتاده؟! وزارت کشور چه زینتی بود برای من .
خلاصه یک نیم ساعت وقت گذاشتیم که آقای رحیمی را سر حال بیاوریم.
خدا را شاهد می گیرم که وزارت کشور، رفتنش برای من جز ادای تکلیف چیزی نبود، و الان وزیر کشور نبودن هم برای من هیچ نگرانی ندارد.
اما خوب دوستانی که لطف کردند تقوا را به حد اکمل رساندند، آن را دیگر خودشان باید در قیامت جواب بدهند.
دوستانی که لطف کردند، بعضی هایشان حداقل 20-30 سال در صحنه های مختلف زندگی شان مدیون حمایت های من بودند ، چشمانشان را بستند، دیگر خودشان می دانند و خدایشان.

شب استیضاح آقای آشیخ حسین انصاریان به من زنگ زدند، خیلی اظهار نگرانی کردند، گفتند من واقعاً ناراحت ام و فکر می کنم یک ظلم بزرگی در حق شما دارد می شود. آقای صدیقی با من صحبت کردند، ابراز ناراحتی کردند. آقای فاطمی نیا غروب استیضاح تشریف آوردند منزل ما و ایشان حدود  یک ساعت و نیم با خانم من و با تک تک بچه ها حرف زدند و اظهار لطف به ما کردند. حضرت آقای امجد که من هیچ ارتباطی با ایشان نداشتم، خودشان رفتند در دانشگاه تهران و به ظلمی که به من  شد اعتراض کردند.
ادامه دارد...

نمایشنامه ی پر سر و صدایی بود ، همان سوژه ی قدیمی آدم و حوا ، یک نفر گندم خورده بود و باید از جایی که داخلش بود بیرون رانده می شد.

آلان چند هزار ساله آدم ها هر چند وقت یکبار نمایشنامه هایی با موضوع اصلی "اخراج و رانده شدن" اجرا می کنند. اینبار یک نفر تو "دنیای سیاسیون" پایتخت کشوری بنام ایران در کره ی زمین، از گندم دنیای خودش خورده بود و باید از آن اخراج می شد.

ولی نمی دانم چرا نویسنده یا گروه نویسندگان این نمایشنامه بر خلاف روال تاریخ نمایشنامه های رانده شدن، به اخراج و رانده شدن آدم گندم خورده بسنده نکرده  و در پایان نمایش او را سنگسار کردند.

 منتهی از اقبال بلند خبرنگار نظام آباد و از آنجایی که نحوه ی اجرای حکم سنگسار بدین شرح است که اگر محکوم مرد باشد باید تا لگن خاصره در خاک دفن شود و سپس به پرتاب سنگ به سمت او بپردازند تا به تدریج تحمل درد موجب مرگ او شود و اگر در این میان محکوم توانست خود را از خاک بیرون کشیده و فرار کند دیگر نیازی به کشتن او نیست(یعنی در واقع اگر به هر دلیلی سنگسار به قصد کشتن، منجر به مرگ فرد محکوم نشد نیازی به تعقیب او و کشتنش نیست و او در امان خداست)، محکوم به سنگسار دنیای سیاسیون این نمایشنامه از سنگسار جان به دربرد و خبرنگار رسانه بخش مردمی "نظام آباد" توانست تا مصاحبه ذیل را در اسفندماه 1387 با او انجام دهد.

نظام آباد شما را دعوت میکند به خواندن همه ی مصاحبه ی مفصل با " علی کردان" مرد نام آشنای همه افراد بالای 2 سال ایرانی.

ادامه از مردی به نام کردان دو:

....بعد از اين كه حضرت آقا، آقاي لاريجاني را به سمت رئيس صدا و سيما منصوب كردند، علي‌رغم اين كه حضرت آقا به آقاي لاريجاني گفته بودند كه كسي را از وزارت ارشاد به صدا و سيما نبريد كه نفر بعد از شما كه آقاي ميرسليم بود، وقتي مي‌آيد وزارت ارشاد دچار كمبود نيرو نشود، ولي با درخواست ويژه آقاي لاريجاني از حضرت آقا راجع به من و آقاي پورنجاتي ما دو نفر همراه ايشان به صدا و سيما رفتيم و من 11 سال معاون اداري مالي سازمان صدا و سيما بودم تا آقاي دکتر احمدي‌نژاد رئيس جمهور شدند.

تا پيش از دوم خرداد ما چه در صدا و سيما و چه در وزارت ارشاد در زماني كه تحت مديريت آقاي لاريجاني كار مي‌كرديم، چون در افواه عمومي مسئولين و روشنفكران و آدم های طراز اول اين‌گونه وانمود مي‌شد كه آقاي دکتر لاريجاني برگزيده ی آقا ست  در نتیجه وقتي آقاي لاريجاني از نهادي و يا وزارتخانه‌اي درخواستي مي‌كردند، همه آنها همكاري مي‌كردند و اصولا ما براي توسعه مشكلي نداشتيم، بنا بر این در آن دوران ما تلاش خودمان را مي‌كرديم، اما كار ويژه‌اي نمي‌كرديم.

 تا اينكه دوم خرداد اتفاق افتاد و با رأي نياوردن آقاي ناطق نوري صدا و سيما هم در رأي‌نياوردنبه لیست آقاي ناطق نوري پیوسته شد.

نمی دونم روز سوم خرداد بود يا چهار خرداد رفتم اتاق آقاي لاريجاني ، ایشون خيلي گرفته بودند و رنگ به چهره ايشان نبود و بسيار ناراحت بودند. من هرچه‌قدر با ايشان شوخي كردم، از اين حالت درنيامد. حدود يك ساعتي طول كشيد، ايشان كپ كرده

ودند و از آن حالت درنمي‌آمدند، مي‌گفتند ما ديگر راديو – تلويزيون را نمي‌توانيم اداره كنيم، چون دوم خردادي‌ها همه منابع مالي، تجهيزات و ساير نيازهاي ما را مي‌بندند و ما نمي‌توانيم كار كنيم.

من به ايشان گفتم ببينيد آقاي لاريجاني شما در زماني كه وزير ارشاد بوديد و یکی دو سال اول صدا و سيما سوگلي رهبري بوديد و به اين دليل همه نهادها و وزارتخانه‌ها با ما همكاري مي‌كردند و هنر پيشبرد كارها از ما نبود و الان كه دچار بحران شده‌ايم، ما بايد مديريت خودمان را در جامعه اثبات كنيم.

من به ايشان گفتم دو كار مهم را من به شما قول مي‌دهم كه به نحو احسن برايتان انجام دهم و در اين دو هيچ مشكلي نداشته باشيم. 1- اين كه تامين منابع مالي سازمان را به عهده مي‌گيرم که شما ازش نگرانی  2- اين كه امثال مجاهدين انقلاب و جريانات ضدنظام نتوانند در سازمان اختلال  و اغتشاش ايجاد كنند و همكاران ما در صدا و سيما را جذب كنند كه ايشان در جواب گفتند كه چرند نگو،  شدنی نیست و نمي‌شود و من گفتم آقاي لاريجاني استعفا فایده نداردو  الان وقت كار است و بالاخره ايشان را راضي كردم تا من طرح اقتصادي خود را بنويسم و ايشان ملاحظه كنند كه مي‌شود اجرا كرد يا نه و با هزار زحمت ما به ايشان روحيه داديم و ايشان را از آشفتگي خارج كرديم.

من طرح نوشتم كه با اجراي آن ما تا سال 1385 كل صدا و سيما را از بودجه دولتي كاملا بي‌نياز مي‌كرديم، آن سال درآمد صدا و سيما 360 ميليون تومان بود، من گفتم 40 ميليارد تومان در آن سال درآمد ايجاد مي‌كنم، مديران ديگر صدا و سيما فكر مي‌كردند من ديوانه شده‌ام، مدير كل بازرگاني گفت كه نمي‌شود و استعفا داد و  رفت من آن طرح را اجرا كردم و در همان سال 50 ميليارد تومان به جای 40 میلیارد در آوردم  از آگهي‌هاي بازرگاني و افزايش شركت‌هاي تبليغاتي و گرفتن كارهاي تبليغاتي درآمد ايجاد كردم.

چند روز بعد از دوم خرداد يك نشريه چپی در زنجان يك خبر چاپ كرد كه ايثارگران صدا و سيما از بودجه صدا و سيما به ستاد تبليغاتي آقاي ناطق كمك مالي كرده‌اند. در صورتي كه ما يك ريال هم به آقاي ناطق كمك نكرده بوديم، چون اعتقاد داشتيم كه حرام است.

آقاي لاريجاني در اثر اين خبر بسيار آشفته و به هم ريخته شده بودند. با من تماس گرفتند كه ماجراي اين خبر چيست كه من با توجه به اين كه به صحت عملكرد مالي صدا و سيما واقف بودم، به ايشان گفتم هر كس اين خبر را به شما گفته است (گُه) خورده است. ايشان گفتند مدير كل حراست سازمان گفته‌اند، من گفتم پس ايشان (گُه) خورده‌اند. جالب اين كه مدير حراست سازمان كه آقاي غفور بودند، در هنگام صحبت پيش آقاي لاريجاني بودند. آقاي لاريجاني به من گفتند كه بيا پيش من كه گفتم كار دارم و نمي‌آيم، و چیزی که اصلا وجود خارجی ندارد برای چی تو هر روز وحشتت می گیرد.

 بعد كه راجع به اين خبر تحقيق كرديم، ديديم كه جمعيت ايثارگران انقلاب اسلامي در انتخابات مي‌خواستند كه برای ستاد آقاي ناطق کار كنند و براي همين رفتند پيش آقاي محسن رفيقدوست تا از ايشان پول قرض بگيرند و آقاي رفيقدوست هم گفته بودند به ايشان كه پول ندارند و ايشان را معرفي كرده بودند به كارخانه «چيت ري» تا پارچه بگيرند. حالا یا از خود پارچه استفاده كنند و يا بفروشند و از محل آن به آقاي ناطق كمك كنند و بعدا پول پارچه  چيت ري را بدهند.

مدير كارخانه چيت ري هم گفته بود كه بدون چك به آنها پارچه نمي‌دهد. مدير كل منابع انساني صدا و سيما كه آقاي تقوايي بودند و از اعضاي شوراي مركزي ايثارگران بودند، چك شخصي مي‌دهند به كارخانه چيت ري و بعد از انتخابات هم موعد چك مي‌رسد و چيت‌ري چك را اجرا مي‌گذارند كه برگشت مي‌خورد و جلب آقاي تقوايي را مي‌گيرند كه جلب ايشان با توجه به درج آدرس محل کار در بانک مي‌آيد صدا و سيما پيش حراست. مدير كل حراست ما هم از هول حليم دوم خرداد اين ماجرا را به عوامل آنها لو مي‌دهد و آنها با مستمسك قراردادن كار ايثارگران سعي در تخريب سازمان داشتند.

مدتي بعد جمعي از مديران صدا و سيما و وزارت اطلاعات خدمت مقام معظم رهبري رسيديم و آقا از بچه‌هاي وزارت تقدير به عمل آوردند كه بعد از آن آقاي كرباسچي در يك نشريه‌اي كه داشتند به صدا و سيما و وزارت اطلاعات حمله كردند و ما هم از ايشان شكايت كرديم و بعد از پيگيري يك روز عصر قرار شد جلسه محاكمه تشكيل شود به رياست آقاي رازيني، آقاي كرباسچي در وقت مقرر در جلسه حاضر نشدند و ما مدتي صبر كرديم و خبري از ايشان نشد، من به آقاي رازيني گفتم كه كرباسچي از قصد دير مي‌آيد كه از من ديرتر برسد و من و تو مجبور شویم هنگام ورود او جلوي پايش بلند شويم و من مي‌روم در ساختمان راديو تهران هر وقت ايشان آمد، مي‌آيم داخل تا او بلند شود. آقاي كرباسچي بعد كه آمدند، هرچقدر آن اطراف معطل کردند كه ديرتر از من بيايند، من صبر كردم و وقتي ايشان رفتند بعد از ايشان وارد جلسه شدم ودر نهایت شكايت رسيدگي و رأي به‌نفع سازمان صدا و سيما صادر شد .

من مديران بچه حزب‌اللهي و بي‌پناهي را كه دوم خردادي‌ها از دولت حذف مي‌كردند را با توجه به تخصصشان مي‌آوردم در صدا و سيما مشغولشان می کردم،مانند تعدادي از وزارء و هفت، هشت نفر از استانداران فعلي و بخشي از نمايندگان مجلس هفتم و مجلس هشتم و بخشي از نمايندگان اقليت مجلس ششم.

یک ماجرای دیگر در آن مقطع این که دوم خردادي‌ها براي شكستن انحصار صدا و سيما آمدند و در كوي دانشگاه تهران يك تلويزيون تاسيس كردند كه ما هم با استناد به قانون اساسي و با وجود اين كه نيروي انتظامي مي‌گفت من وارد كوي دانشگاه نمي‌شوم، به سختی يك نمايندگاني فرستاديم براي جمع‌كردن اين كار كه در نهايت جمع هم كردند.

بخشي از آقایان در حزب مشاركت و سازمان مجاهدين حكومت ولايي را قبول نداشتند و به دنبال براندازي حالت فعلي نظام بودند، آنها جمهوري مسلمانان مي‌خواستند، نه جمهوري اسلامي و خيلي سعي كردند در بدنه سازمان صدا و سيما نفوذ كنند كه در نهايت نتوانستند.

یکی از دلایل مهمی که بدنه سازمان با آنها همراهي نكردند این بود که واژه‌اي بنام اين كه پول نداريم در صدا و سيما معنا نداشت. آقاي لاريجاني هر كاري مي‌خواستند، پولش بود و انجام مي‌دادند.

دوم خردادي‌ها بعد از اين كه نفوذشان در بدنه صدا و سيما جواب نداد، آمدند و بحث تحقيق و تفحص از صدا و سيما را در مجلس ششم مطرح و تصويب كردند تا بتوانند موتور صدا و سيما را در دفاع از ارزش‌ها كند كنند.

آقای لاريجاني من را صدا زد و گفت مسئوليت تحقيق و تفحص مجلس با تو، من گفتم كه اين كار از لحاظ قانوني كار آقاي ضرغامي كه معاون پارلماني سازمان هستند مي‌باشد و ممكن است آقاي ضرغامي ناراحت شوند، ولي  آقای لاريجاني گفت كه موضوع حساس است. ضرغامي نمي‌تواند و مسئوليت را به من سپردند.

اين تحقيق و تفحص در راستاي براندازي نظام بود، مزروعي چند بار با من صحبت كرد كه مثلا من را از موضع دفاع از انقلاب و صدا و سيما پايين بياورد.

 مجلس ششم نامه زد كه كپي كل اسناد مالي سازمان از سال 64 تا 74 را مي‌خواهند. من هم سريع با استان‌ها هماهنگ كردم و كپي همه اسناد را كه 18 كاميون مي‌شد فرستادم دم مجلس كه آقاي كروبي زنگ زدند كه من خواهش مي‌كنم اين كاميون‌ها را برگردانيد. من گفتم كه چون نامه درخواست رسمي زدند، بايد نامه رسمي بزنند كه ما برگردانيم كه در نهايت ما برگردانديم.

خودشان هم نمي‌دانستند دنبال چه هستند و بايد چه اطلاعاتي را از ما بخواهند.

 بعد رفتند يك تيمي انتخاب كردند و فرستادند كه ما از ورود دو نفر از آنها به محل بايگاني اسنادمان خودداري كرديم، به خاطر اين كه بنا بر تحقيقات حراست ما در قائله اوجالان سنندج سابقه آدم‌كشي داشتندو البته بنا بر قانون اساسي ما موظف بوديم كه اسناد خود را فقط در اختيار نمايندگان مجلس قرار دهيم كه در نهايت چند نماينده آمدند و هرچه گشتند مدركي به دست نياوردند و در نهايت رفتند.

 هادي‌زاده كه مسئول تحقيق و تفحص بود، بارها گفته بود كه اگر كردان استعفا دهد، ما صدا و سيما  را راحت مي‌زنیم.

در جلسه‌آي كه اين افراد مي‌خواستند گزارش تحقیق و تفحصشان از صدا و سیما را جمع‌بندي كنند، ديدند كه بنده و آقاي لاريجاني هيچ تخلف شخصي نداريم،حتي در حد برگه ای و يك ريال هم برداشت غيرقانوني نداريم، متاسفانه به جاي اين كه خوشحال شوند، در آن جلسه به من فحش ناموسي مي‌دهند كه آقاي ... كه عضو كميسيون بودندبه آنهاگفته بودند كه شما به جاي اين كه خوشحال شويد كه مديران سالم در نظام كار مي كنند، ناراحت هستید.

چند روز بعد از پايان اين ماجرا من يك كتاب نوشتم به نام «تفحص يا غوغا» که در آن به شرح ماجرا پرداخته بودم.

من پنج، شش سال اول كار در صدا و سيما نه اضافه كار گرفتم، نه حق ماموريت، و بعد از پنج، شش سال ديدم زندگيم نمي‌گذرد و از اينجا به بعد اضافه كارهايم را هم دريافت كردم، ولي حق ماموريت‌ها را نه. من تا حالا حتي يك ريال وام هم از صدا و سيما نگرفتم و نه يك متر زمين و نه نيم متر آپارتمان، در حالي كه من توزيع‌كننده وام‌‌ها و ساير مزايا بودم. به‌جز من و يكي از معاونان صدا و سيما كه سه سال در صدا و سيما معاون بود، بقيه معاونان صدا و سيما تا زمان رياست آقاي لاريجاني را كه من خبر دارم همه يا ويلا گرفتند، يا آپارتمان و يا وام‌هاي خوب و يا خانه و تنها كسي كه هيچ يك از اينها را نگرفت، من و آن برادر بوديم.